Kun je totaal ongeïnspireerd zijn op een prachtige en inspirerende plek? Ja dus… Afgelopen voorjaar was ik samen met mijn vrouw op vakantie in Malta. We verdeelden ons verblijf in twee delen waarbij we eerst het rustige en minder toeristische eiland Gozo aandeden. Ruige natuur met veel kliffen en weinig groen, ontzettend veel kerken en kathedralen en zeer vriendelijke bewoners. Voeg daarnaast toe: stoffige smalle wegen, beetje heuvelachtig en een huurauto – een perfecte combinatie voor ondergetekende. En as always – de camera was mee op reis en vrijwel permanent op m’n nek.
ideale allround groothoekzoom-lens
Op dag drie waren we in Victoria, de hoofdstad van Gozo. Vergelijk het eiland Gozo qua grootte met Terschelling overigens, maar dan met veel meer dorpjes. Victoria is een prachtig oud stadje met veel zichtbare herinneringen aan de Engelse tijd. Denk aan links-rijden, Engels stad- en straatnamen, rode telefooncellen en tot voor kort zelfs dubbeldekkers.
Victoria is niet superbruisend zoals Valletta (de hoofdstad van Malta) maar wel gezellig en toeristisch. Deels fantastisch gerestaureerd en deels vervallen gevels, vooral in de tussenstraatjes en steegjes.
Ik liep er lustig te klikken met m’n groothoekzoom-lens, proberend om alle glorie van deze stad vast te leggen. Je weet wel, zo’n fijne allround-lens waarmee je van 18mm tot 55mm. Altijd een heel goed bereik tot je beschikking. Ideaal voor op reis, in de natuur en eigenlijk alles.
En van het ene op het andere moment was ik er he-le-maal klaar mee. “Weer een oude gevel, bwehhh”. Hoekje om en “weer een smal steegje met karakteristieke deuren, vensters en een oud vrouwtje – boooooring”.
Ik voelde me ineens een ontzettende toerist. En zeker geen geïnspireerde fotograaf. Wat gebeurde hier…?
van klikmoe(deloos)…
De afgelopen dagen had ik heel veel indrukken verwerkt en normaliter is dat voor mij geen enkel probleem. Wat ik probeerde te doen, is vastleggen wat ik zag en meemaakte. Tuurlijk met composities in m’n achterhoofd maar toch klikte ik vrijwel gedachteloos datgene wat ik zag. Ik probeerde het totaalplaatje vast te leggen – letterlijk. Het werd me te veel, het was te groots. Ik was klikmoe. Moedeloos van al het moois en het niet op mooie manier kunnen vastleggen. De reden hierachter was simpel en logisch: ik had geen uitdaging meer.
Tijdens een cappuccino deelde ik deze ervaring met mijn vrouw en ik herpakte me na de constatering. Ik veranderde twee dingen:
…naar klikgoed
- Ik pakte mijn favoriete lens, een 56mm f1.2 prime lens.
Ik houd ontzettend van vaste brandpunten omdat het me dwingt om te kaderen. Best ongebruikelijk om een typische portretlens te gebruiken in een stad en in de natuur. Maar ohhh wat een heerlijkheid om die smalle steegjes nóg meer te comprimeren. Veel meer scherpte-diepte creëren en focussen op details ipv het grote plaatje. Slim kaderen en kiezen wat je schiet, compromissen maken in een split second. De lens is er heel sporadisch af geweest tijdens de rest van onze vakantie… - Ik koos rood als focus voor de rest van de dag.
In plaats van alles proberen vast te leggen, had ik extra voelsprieten actief voor rode objecten, elementen en vormen. Door (letterlijk!) focus aan te brengen, werd mijn creatieve geest weer getriggerd tot fotograferen in plaats van vakantiekiekjes te maken. Ik fotografeerde objecten die ik normaliter links had laten liggen. Ik liet objecten links liggen die ik normaliter had “kapotgeschoten”… Als voorbeeld de foto hierboven: een close-up van rode pickup-truck met een kapot (rood) achterlicht. Het fotografische onderwerp is bewust het kapotte achterlicht, omgeven door de rode carrosserie. Ik houd zó van die dubbelzinnigheid! Zonder focuskleur had ik deze echt niet gezien, laat staan vastgelegd.
De volgende dag koos ik oranje en de laatste dag turquoise. Uiteindelijk maakte ik drie series van elk 10 foto’s waar ik zelf erg tevreden mee ben. Je kunt ze bewonderen op mijn website onder portfolio > travel.
denken in series
Met name de tweede verandering heb ik sindsdien voortgezet. Niet zozeer qua kleuren, des te meer qua denken-in-series. Die drang naar samenhang is blijven hangen of, sterker nog: het was altijd aanwezig maar is aangewakkerd. Verbindingen leggen waar ze in eerste instantie niet bestaan of minder voor de hand liggend. En daarnaast: heel menselijk om orde aan te brengen in chaotische wereld, toch?
Na mijn Malta-vakantie heb ik mijn website dusdanig opgezet dat de nadruk ook daar ligt op series. Ik kon uit heel veel van mijn foto’s series creëren en heb deze in de portfolio geplaatst. Het leuke hiervan is dat ik sommige series blijf uitbreiden en met die gedachte ook de foto maak. Het visuele verhaal is voor mij zoveel belangrijker geworden dan een afzonderlijke foto.
Zoek je een nieuwe/andere uitdaging? Zoek je (weer) focus? Moe van het fotograferen van dezelfde dingen op dezelfde plekken. Geen inspiratie meer? Word een serie-schieter! Breng focus aan en kijk met een andere blik naar de wereld.
Want het leuke is: ik begon met kleuren, maar het kan met werkelijk alles: vormen, uitdrukkingen, objecten, tijdstippen, plaatsen – anything. Probeer het eens uit en je zult merken dat het niet zozeer uitmaakt wat je kiest. Je denkpatroon zal veranderen, je bent meer bewust van objecten die je normaliter zou overslaan. Doorlopende series brengen dat je een volgende keer op foto-pad met andere ogen kijkt naar een voor-jou-onbekende-omgeving om je series aan te vullen.
En krijg je ooit de kans om te exposeren, dan kun je wellicht meteen al een toffe serie presenteren 😉
Meer foto’s en de volledige series bekijken? Bekijk mijn portfolio, het staat vol met series!